Wat een ellende

[Tjariet]

Het was een prima dag vandaag, maar helaas niet voor mij. Helemaal niet voor mij.

Deel 1: Ik had vandaag een drukke middag, en wat doe je op een drukke middag? Dan ga je naar Duitsland om een doos bundels te halen. Ik wilde de trein iets na twaalven pakken, had lekker wat werk gedaan voor ik wegging en daadwerkelijk was ik op tijd op het station. Toen ging de kaartjesautomaat haperen (internationale treinreis). Jammer, maar opgelost. Toen wilde ik nog pinnen, maar het kostte me 2 minuten om te begrijpen dat er alleen nog 20jes in de automaat zaten zodat het hele bedrag niet kon in een enkele uitgifte. Toen moest ik dus opeens 3x pinnen! Daahaaag trein. Twee uur wachten op de volgende.

Deel 2: Goed, tot zover is er niet zo gek veel aan de hand, behalve dat ik nu op zijn allervroegst om 15:30 in Leer zou zijn, en sommige banken sluiten om 4 uur. Zou dus rennen worden het eerste stukkie. Ik stap de trein in tegen half 3, en tot kwart over 3 is er niks aan het handje. Daarna de grens, en voor het eerst in lange tijd vond er een paspoortcontrole plaats. Ik toon mijn papiertje, niks aan het handje.

Iets na half 4 stap ik uit de trein in Leer, met als gedachte nummertje 1: op naar de Oldenburgische Landesbank. Op dat moment word ik staande gehouden door een tweede politieafent. Of ik ook mijn paspoort even wilde tonen. Tuuurrrrliijk! Of ik even wilde meelopen naar zijn collega. Hmmm, ok. Of ik even wilde meelopen naar hun kantoortje. Hmmm, jammer, kost tijd. Als we eindelijk onder alle sporen door zijn gelopen opent de politieman een donkere bruine deur. Raar kantoortje. Ik stap door allerlei opslagplaatsen en aan het eind van het doolhof staat daadwerkelijk een tafel. Mooi. Ikzelf mag plaatsnemen op de stoel. Wat ik allemaal in Leer van plan was te gaan doen. ''Ik ga winkelen en dan weer naar huis.'' Mooi. Tot zover alles OK.

Tot zover wel. Dan vragen ze toestemming om mijn tas te mogen uitpakken. Dat moet ik natuurlijk wel toestaan. Eerst komen mijn studieboeken, dan een stapel papieren. ''Oh ja, er zit ook wat geld in'', zeg ik. Collega 1 tegen collega 2: ''Dat is best wat geld!!''. Zij alles uitpakken, en ze zeggen tegen elkaar dat ze het raar vinden dat ik alles in losse envelopjes heb en niet in een portemonnee. Allerlei stapeltjes geld vloeien intussen uit de krochten van mijn tas, de stapeltjes die ik in de gauwigheid bij elkaar hebben gepakt vanmorgen. Ze vragen me waarom ik zoveel stapeltjes heb en waarom ik het geld mee heb. Ik toon ze onze Duitse bankpas (best handig, zo'n Duitse bankpas, voor dit soort gevallen) en zeg dat mijn vader een rekening heeft in DE. Een keer in de zoveel tijd gaat hij het geld storten in Duitsland, omdat hier de banken veel makkelijker zijn. Nu heb ik het geld bij me om te storten, omdat ik hier immers naartoe ging om te winkelen. De politiemannen vinden het in ieder geval geen raar verhaal, want ze vragen niet door.

Waar geld is (zeker kleine coupures) worden drugs verwacht, dus ik moet met mijn handen tegen de muur in het kantoortje gaan staan, terwijl een ferme politieman alle hoekjes van mijn lichaam onderzoekt. Mijn telefoon wordt bestudeerd, mijn sleutels uit mijn broekzak getoverd. De andere man haalt intussen mijn jaszakken leeg en stuit op een overdaad aan stortbonnetjes en nummertjes voor de kas bij de ING. ''Ik doe al mijn bankzaken gewoon in Nederland hoor'', zeg ik.

Nu gaan de mannen los op mijn tas, die inderdaad vrij verdacht oogt. Dit alles door een samenloop van omstandigheden. Een tijdje geleden had ik mijn normale rugzak mee naar Barcelona, en daarvoor moest ik alle studiespullen eruit halen. Eenmaal terug uit Barcelona was ik te lui om de tas weer uit te pakken, waardoor ik mij oude rugzak weer van stal haalde. Ik was even vergeten dat ik ooit in opperste staat van verveling het voorvak had volgestopt met gras. Dat was een jaar of 4 geleden op Schiermonnikoog. Nu werd dat vak opengeritst, en de ogen van de mannetjes namen werkelijk een ongekende grootte aan. ''HIJ HEEFT GEWOON GRAS IN ZIJN TAS!'' Al dat gras moest natuurlijk worden doorgeploegd op zoek naar drugs, zodat ik nu netjes van het gras af ben, maar de schoonmaakster ter plaatse hoogstwaarschijnlijk overuren draait vanavond. Het vak daar weer achter was altijd de bron van lekkende pakjes drinken en vergeten boterhammen. De mannen staken hun neus erin, keken elkaar vragend aan, en gingen weer verder. Ook een lege zak haribobanaantjes had ik natuurlijk nog in mijn tas, en alle losse suiker leek natuurlijk ook verdacht.

Hierop word ik netjes gevraagd mijn schoenen uit te doen. Ik durf te beweren dat die mannen meer aandacht hebben besteed aan het ontwerp dan elke willekeurige bedenker van het model er ooit aan heeft durven besteden, maar na wat zorgvuldig kloppen, tikken, kijken (ruiken sloegen ze bijkans over) kon ik ze toch weer aantrekken.

Inmiddels lagen mijn spullen werkelijk door het hele kantoortje. De inhoud was uit mijn portemonnee getoverd, los daar op tafel gesmeten en doorgeploegd, op een andere tafel lag de inhoud van mijn jaszakken, en op weer een andere tafel lagen stapels geld. De mannen begonnen dat inmiddels uit te tellen. Ik zei voorzichtig dat het toch echt niet meer was dan 10.000, en na 5 minuten tellen geloofden ze dat wel. Collega 1 tegen collega 2: Zoiets heb ik werkelijk nog nooit meegemaakt!
Ze adviseerden mij voortaan wat professioneler mijn geld op te bergen. Natuurlijk moest ik daarin toestemmen. Ze zeiden dat ik kon gaan, met nog steeds een verbazing in hun ogen die werkelijk met geen pen te beschrijven valt.

Het wisselen zelf ging goed, ik kon mij nog precies voor 4 uur naar de OLB spoeden, en ook de rest ging naar behoren.

Deel 3: Daarna ging ik met de trein terug. Voor het station sloeg ik een mariakruisje (je weet maar nooit) dat ik de mannen niet opnieuw tegen zou komen, omdat ik het geld niet had gestort en het nu in nog verdachtere coupures (i.e 5jes) bij me had. Dat ging goed. Tjonge, wat was het lekker warm in de trein. Heerlijk. Totdat in Winschoten de trein niet verder kon omdat een defecte trein het spoor blokkeerde. Leeeeukkkk! Ik maar uitstappen. Er zouden bussen worden geregeld. Niet dus. Toen maar andere Tjariet gebeld, en die zag kans mij op te halen. Na 50 minuten ijzige kou, verzacht door de stem van een goede vriend (uit Best, red.) kon ik dan eindelijk echt naar huis. Maar mijn fiets staat nog steeds op het station. En ik ben postbode. Ook morgen.

Einde!

[NBE322]

Vervelend, maar toch interessant om te lezen!

Hoeveel tijd heb je nu totaal doorgebracht in hun kantoortje? Ik had ooit gelezen dat ze je verplicht zijn een bewijsje mee te geven als ze je voor een uitzonderlijk lange tijd hebben vastgehouden. En waar zat dat kantoortje trouwens? Op het station? of in de stad zelf?

[gille]

Wat een verhaal Tjariet!!
Ik vraag me toch af waarom je plots mee naar hun kantoor moest.

[Steda]

Dat is inderdaad ellende. In Belgie luid de slogan als je de trein neemt :

De trein is altijd een beetje reizen.

Deze reis zal je niet vlug vergeten.

[Neska]

Die beleving moet volgens mij toch indruk hebben gemaakt, Tjariet.

[MDeen]

Al dat gras moest natuurlijk worden doorgeploegd op zoek naar drugs, zodat ik nu netjes van het gras af ben, maar de schoonmaakster ter plaatse hoogstwaarschijnlijk overuren draait vanavond.

Is er toch nog iets goeds uit gekomen

Lijkt me ook geen geweldige ervaring. Wat hebben die duitse politieagenten toch tegen EBT'ers?

[_Mr.Rofl_]

heerlijk om dit soort verhalen te lezen Op dat moment is het wel even vervelend, maar niets aan over gehouden anders dan mega vraagtekens bij de agenten. En je oude tas hebben ze netjes opgeruimd vooral dat gras geweldig.

Ik kan me ook nog iets vaags herinneren dat iemand het dashboard kastje van zijn auto had vol gestouwd met biljetten. Dat was ook met de Duitse politie

[de*lerger]

Ik kan me ook nog iets vaags herinneren dat iemand het dashboard kastje van zijn auto had vol gestouwd met biljetten. Dat was ook met de Duitse politie

Daar zijn ook nog foto's van.

[cornjac]

Gelukkig dat het zo afgelopen is.
Een heel intrigerend verhaal Matthijs.
Vroeger heette dat "deviezensmokkel", maar sinds het Schengen-akkoord is dat gelukkig voor jou van de baan

[Elmo]

Welkom bij de club, Matthijs!

[_Mr.Rofl_]

Daar zijn ook nog foto's van.

Zoiets kon ik me ook herinneren, maar na wat zoekwerk niets gevonden.

[_Mr.Rofl_]

Welkom bij de club, Matthijs!

lolzzz die had ik nog nooit gelezen! geweldig, jullie moeten alle verhalen bundelen en in boekvorm uitbrengen

[bren_nmgn]

de memoires van een EBT-er.....

er zijn inderdaad al aardig wat mooie anekdotes te vertellen.....


je moet er wat voor over hebben he Matthijs.....

[_Mr.Rofl_]

bah bij de lidl in Alkmaar mogen ze geen 5-jes meer wisselen voor groter geld

[Henk Draijer]

bah bij de lidl in Alkmaar mogen ze geen 5-jes meer wisselen voor groter geld

Ik was gister bij de Dekamarkt (in Zandvoort) en daar mocht het ook niet, voor mij rede genoeg om er geen boodschappen meer te doen.